*به روزها دل مبند*

*روزها به فصل كه ميرسند رنگ عوض ميكنند*

*با شب بمان*

*شب گرچه تاريك است*

*ليكن هميشه يكرنگ است*

*شريعتي*

 

مـ ـن ميگويم:

 

*به روزها دل مبند*

*اما روز باش*

*شب گرچه تاريك است و يكرنگ*

*تنها محفلي است براي خفتن خفتندگان*

*خفتگاني كه تمام عمر سياهي شب را در خواب به پايان رسانده و تنها فكر شب را در خفتن دانند*

*بايد روز ميبود تا زندگي در تو جريان يابد*

*بايد روز ميبود تا رنگيني تو ديگران را غرق در تو كند*

*غرق در مشغله تو*

*غرق در فكر تو*

*غرق در ياد تو*

*ياد شب مرده است*

*همچو تاريكي در ظهور نور*

 

روز بر شب چيرگي دارد..روز پيروزي دارد..روز رنگيني دارد....روز مردم را ميفريبد پس بايد روز بود و همه را در خود غرق كرد..

 

 

 

 

آمد موج الست كشتي قالب ببست

باز چو كشتي شكست نوبت وصل و لقاست

 

 

قايقي خواهم ساخت،
خواهم انداخت به آب.
دور خواهم شد از اين خاك غريب
كه در آن هيچ‌كسي نيست كه در بيشه عشق
قهرمانان را بيدار كند.

قايق از تور تهي
و دل از آرزوي مرواريد،
هم‌چنان خواهم راند.
نه به آبي‌ها دل خواهم بست
نه به دريا-پرياني كه سر از خاك به در مي‌آرند
و در آن تابش تنهايي ماهي‌گيران
مي‌فشانند فسون از سر گيسوهاشان.

هم‌چنان خواهم راند.
هم‌چنان خواهم خواند:
"دور بايد شد، دور."
مرد آن شهر اساطير نداشت.
زن آن شهر به سرشاري يك خوشه انگور نبود.

هيچ آيينه تالاري، سرخوشي‌ها را تكرار نكرد.
چاله آبي حتي، مشعلي را ننمود.
دور بايد شد، دور.
شب سرودش را خواند،
نوبت پنجره‌هاست."

هم‌چنان خواهم خواند.
هم‌چنان خواهم راند.

پشت درياها شهري است
كه در آن پنجره‌ها رو به تجلي باز است.
بام‌ها جاي كبوترهايي است كه به فواره هوش بشري مي‌نگرند.
دست هر كودك ده ساله شهر، خانه معرفتي است.
مردم شهر به يك چينه چنان مي‌نگرند
كه به يك شعله، به يك خواب لطيف.
خاك، موسيقي احساس تو را مي‌شنود
و صداي پر مرغان اساطير مي‌آيد در باد.

پشت درياها شهري است
كه در آن وسعت خورشيد به اندازه چشمان سحرخيزان است.
شاعران وارث آب و خرد و روشني‌اند.

پشت درياها شهري است!
قايقي بايد ساخت.

 

 

 

"سهراب سپهری"

 

 

آه ای زندگی منم که هنوز

 

 

با همه پوچی از تو لبریزم

 

 

نه به فکرم که رشته پاره کنم

 

 

نه بر آنم که از تو بگریزم

 

 

.

 

.

إدامه مَطلب

 

 

در شب کوچک من افسوس

 

 

باد با برگ درختان میعادی دارد

 

 

در شب کوچک من دلهره ویرانی است

 

 

گوش کن

 

 

وزش ظلمت را میشنوی؟

 

 

من غریبانه به این خوشبختی می نگرم

 

 

من به نومیدی خود معتادم

 

 

گوش کن

 

 

وزش ظلمت را میشنوی؟

 

 

در شب اکنون چیزی می گذرد

 

 

ماه سرخست و مشوش

 

 

و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است

 

 

ابرها همچون انبوه عزاداران

 

 

لحظه باریدن را گویی منتظرند

 

 

لحظه ای

 

 

و پس از آن هیچ.

 

 

پشت این پنجره

 

 

شب دارد می لرزد

 

 

و زمین دارد باز می ماند از چرخش

 

 

پشت این پنجره یک نامعلوم

 

 

نگران من و توست

 

 

ای سراپایت سبز

 

 

دستهایت را چون خاطره ای سوزان در دستان عاشق من بگذار

 

 

و لبانت را چون حسی گرم از هستی

 

 

به نوازش های لب های عاشق من بسپار

 

 

باد ما را با خود خواهد برد

 

 

باد ما را با خود خواهد برد

 

 

"فروغ فرخزاد"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ای خدا این وصل را هجران مکن

 

 

سرخوشان عشق را نالان مکن

 

 

باغ  جان را تازه و سبز دار

 

 

قصد این بستان و این مستان مکن

 

 

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن

 

 

خلق را مسکین و سرگردان مکن

 

 

بر درختی کاشیان مرغ تست

 

 

شاخ مشکن مرغ را پران مکن

 

 

شمع جمع خویش را بر هم مزن

 

 

قصد این پروانه ی حیران مکن

 

 

گرچه رندان خصم روز روشن اند

 

 

آنچه می خواهد دل ایشان مکن

 

 

کعبه ی اقبال ما این درگه است

 

 

کعبه ی امید را ویران مکن

 

 

نیست در عالم ز هجران تلخ تر

 

 

هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن

 

 

"مولانا"

 

 

 

 

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را

 

 

به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را

 

 

نه دستی داشتم بر سر نه پایی داشتم در گل

 

 

به دست خویش کردم این چنین بی دست و پا خود را

 

 

چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم

 

 

که گر دستم دهد از خویش هم جداسازم خود را

 

 

گر این وضع است میترسم که با چندین وفاداری

 

 

شود لازم که پیشت وانمایم بی وفا خود را

 

 

چو از اظهار عشقم خویش را بیگانه می داری

 

 

نمی بایست کرد اول به این حرف آشنا خود را

 

 

ببین وحشی که در خوناب حسرت ماند پا در گل

 

 

کسی کو بگذراندی تشنه از آب بقا خود را

 

 

"وحشی"

 

 

 

 

 

 

بنگر ز جهان چه طرف بر بستم ؟ هیچ

 

 

 

وز حاصل عمر چیست در دستم ؟ هیچ

 

 

 

شـمع  طـربم  ولی  چـو  بنـشستم  هیچ

 

 

 

من  جام  جمم  ولی  چو  بشکستم هیچ

 

 

"خیام"

 

 

 

مثل یک درنای زیبا تا افق پرواز کن

 

 

نغمه ای دیگر برای فصل سرما ساز کن

 

 

زندگی تکرار زخم کهنه دیروز نیست

 

بالهای خسته ات را رو به فردا باز کن

 

 

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

 

 

نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد

 

 

اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر

 

 

چگونه کشتی از این ورطه بلا ببرد

 

 

فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک

 

 

که کس نبود که دستی از این دغا ببرد

 

 

گذار بر ظلمات است خضر راهی کو

 

 

مباد کتش محرومی آب ما ببرد

 

 

دل ضعیفم از آن می‌کشد به طرف چمن

 

 

که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد

 

 

طبیب عشق منم باده ده که این معجون

 

 

فراغت آرد و اندیشه خطا ببرد

 

 

بسوخت حافظ و کس حال او به یار نگفت

 

 

مگر نسیم پیامی خدای را ببرد

 

 

"حافظ" 

 

 

 

 

 

 

 

گيسوان تو پريشانتر از انديشه من

 

 

گيسوان تو شب بی پايان

 

 

جنگل عطرآلود.

 

 

شکن گيسوی تو

 

 

موج دريای خيال.

 

 

کاش با زورق انديشه شبی

 

 

از شط گيسوی مواج تو ، من

 

 

بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم.

 

 

کاش بر اين شط مواج سياه

 

 

همه عمر سفر می کردم.

 

 

 

 

 

 

من هنوز از اثر عطر نفس های تو سرشار سرور ،

 

 

گيسوان تو در انديشه من

 

 

گرم رقصی موزون .

 

 

 

 

 

 

کاشکی پنجه من

 

در شب گيسوی پرپيچ تو راهی می جست.