| ||||||||||||
7 PM
روزگاريست كه همه عرض بدن مي خواهند همه از دوست فقط چشم و دهان مي خواهند ديو هستند ولي مثل پري مي پوشند گرگهایی که لباس پدری می پوشند آنچه ديدند به مقياس نظر مي سنجند عشق را همه با دور كمر مي سنجند خب طبيعي است كه روزي به پايان برسد عشق هايي كه سر پيچ خيابان برسد
3 PM
********************************ريه هاي پوسيده *******************************نَفَـسي مُرده ******************************صدايي دوباره گــَزنده *****************************بــِشنو سُـكــــــــــــــــــــوتِ تَلـخي را ****************************كه به ديواري شــِ ــــكـَ ــســ ــتــ ـــه ***************************و به يك دَر پــ ــوســ ــيـ ـده **************************و يك دَر كــــوبنده *************************پايبند نِمي باشد ************************بيزار است و تِشنه به يك مُردن ***********************سيراب از يك زندِگي **********************با حِس اجباري ديگر براي شِكـَستِ سُكوت *********************براي مقابله با فـَريادي دوباره از يك صِــــــدا ********************براي جَنگ با خيزش نـِگاهي ديگــَر *******************و خَشمي ماندِگار و هَميشگي ******************هـَمان طوفان كوبنده بَر اين ذِهن *****************ذِهن پوسيده و بي قِيد؛؛؛بي بَند ****************رها شده از غُبار يك گِردباد ***************جاري در يك لَجَن **************زاده ي طَعمي از مَرگ. *************رها كُن اين مرگِ دوباره متولد شده را ************عبوري كن سَــــرد از اين پل ويران ***********هوشيار مَكن آن را **********هر لَحظه يك نگاه تو *********ياد بودِ كهنه اي دوباره است ********مَــنگر؛؛؛صِدا مَكُن *******فَريـــــــــــــــــــــــاد مَزن ******مَگذار سُكوت را بــِشكـَنـَد *****مَخواه صِداي مُرده را رَها كُـنَـد ****رَها كُن اين دِهكده ي نابود را ***بُگذار بميرَد در سُكوتِ يك آبــِرو **سخني مَگو كه فَريادِ كثيف و كهنه اش را رَها كُنَد *به او آزادي گفتن مَده **بُگذار تا هرچه زودتر بميرَد ***تا دَست يابي به آن آزادي ****همـــــ ــــــآن را كه مي خواهي *****و رَها شَوي ******از هَر آن لَجَني كه از آن بيزاري *******ثانيه هاي سُكوت را مَشِكن ********بُگذار تُند گامي كه در پيش رو دارد *********طي شود به سوي لحظه ي مَرگ. **********و تو نيز بمير با دُنيايي كه هَرگز دَرك نكردي ***********با چشماني كه هيچگاه نَفَهميدي ************و همچنان نَواختي با دَهاني باز *************و زَباني گُشوده هَمچون خَرواري كِثافت؛مانندِ او! **************بــِنَواز تار سُخن گفتن را ***************و راهي كن نُت هاي زُباله را! ****************گوش فرا ميدَهم *****************همچنان گوش فرا ميدَهم ******************دِرَنگي ميكنم *******************سُكوتي به اندازه يك مَرگ ********************براي صُعود به ثانيه هاي مَرگِ يك خَزه *********************بُگذار دنياي خَزه **********************بَراي او بهشت جاوداني بمانـَد. ***********************و با خود به گور بَــرَد ************************تـَـماشاي جُلبَكي را *************************كه بَر زندگي تو پَهنا گـُسترده است. **************************خـَفه شُدنِ دوباره را ***************************بَر زبان گـُشودني تكراري و هَوس اَنگيز ****************************مُسَلط مي كنم *****************************مَرا در گور آزاد خواهي ديد. ******************************در اِنتظار يك آزادي *******************************و به بَهانه تولّد بــِهـِشتِ يك خـَزه ********************************هَمچنان سُـكــــوتي مي كُنَم سرد
12 AM
شاید سالها طول کشید و شاید ثانیه ای...اما پس از آن برخاستم برای قدم نهادن...که چه فرصت اندکی باقی است..و چه روزها که بیهوده گذشت...چه دلها و چه نگاههای بی پاسخ و بر جای مانده...ارزش یک بار زندگی کردن در این نیست که خودخواهانه و بی تفاوت بنگریم؛ساده بگذریم؛تنها در اندیشه دل خویش؛قلب خویش؛نفع خویش؛باشیم... دریابیم اگر دلی شکست ما نیز به همرا او خواهیم شکست؛پس دلی نشکنیم..نگاهی را بی پاسخ نگذاریم..خنده ای را بی جواب نبندیم..هرگز اجبار را سر راهی قرار ندهیم..به هررنگی درآییم..گاه سپید همچون برفی که ذوب شود برای جاری شدن رودخانه..گاه آبی به رنگ و عظمت آسمانها و اقیانوسها که همه چیز را در خود جای دهد..گاه به سیاهی یک شب برای درخشش ماه؛برای لذت دیدن چشمک ستاره ها در نهایت تاریکی شب... هر رویدادی رنگی به خود میگیرد...و اگر سیاه بود سیاهی شب را نظاره گر باشیم که چگونه طلوع خورشید را نوید میدهد...!گاه برای لبخندی دروغ بگوییم..گاه برای چسبانیدن خرده های دلی بهم راست نگوییم... زیبایی یعنی تپش قلبی که میشنویم؛دیدن گامی که به سویمان می آید؛گامی که از ما شاید دور خواهد شد...گاهی از مقابل آینه به کناری رویم و تنها خود را نبینیم...فاصله ها را به یک خط خلاصه کنیم؛و چند کلمه...بدانیم اگر دنیا قانونی دارد ما نیز قانونی...
دنیای خود را در قفس این دنیا آنقدر کوچک کنیم تا از لابه لای میله های آن گذر کند و به عظمت هستی و زندگی برون آن برسد...دنیای بیرون زمینی نیست......هستی درون ماست؛مقیاس فاصله درون ما مترها نیست...مقیاس آن محبتی است که گاه با یک کلمه خلاصه میشود...رفتن دیگری را درون خود انگاریم...ترس از گم شدنها را نابود کنیم..بدانیم کوچکترین خوشبختی جای بزرگترین غمها را میگیرد؛خوشبختی را بیافرینیم...گاه بودن یک شخص حقیقتا نعمت است.
من از نهایت شب حرف میزنم من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف میزنم اگر به خانه من آمدی براي من ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم
"فروغ فرخزاد"
5 PM
من نمی‌دانم
"سهراب سپهری"
إدامه مَطلب4 PM
و امروز
2 PM
به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل های خشک گذر میکردند
به دسته های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه می آوردند
به مادرم که در آینه زندگی میکرد
و شکل پیری من بود
و به زمین ، که شهوت تکرار من ،
درون ملتهبش را
از تخمه های سبز می انباشت - سلامی ، دوباره خواهم داد
می آیم ، می آیم ، می آیم
با گیسویم : ادامه ی بوهای زیر خاک
با چشمهایم : تجربه های غلیظ تاریکی
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آنسوی دیوار
می آیم ، می آیم ، می آیم
و آستانه پر از عشق میشود
و من در آستانه به آنها که دوست میدارند
و دختری که هنوز آنجا ، در آستانه ی پر عشق ایستاده ،
سلامی دوباره خواهم داد...
"فروغ فرخزاد"
7 PM
از هر طرفی که گوش کردم آواز و سوال حیرت آمد !
"حافظ"
6 PM
مينوازم از باد
مي نوازم از راه
مينوازم از عشق
از سكون
از مرگِ تپشِ خاطره ها
از تبلور
از بلوغِ خورشيد
از حجمِ بي بُعد و پر از روشنيِ تاريكي از صداي خفه و فريادِ دگر انديشِ اندشه ها
مينوازم از مِه
از خفقان و وزش سرماي يخ زدگان
از باد
از امواجِ خروشانِ كُشنده در دلِ چشمه ي ماه
از سخن گفتن و انديشه کهنه و مرده ی ماه
از نگاهِ عبوس در دلِ قرنِ بلند
از فريبِ رخِ مهتاب ته مرداب ها
مردابِ پر از چلچله ي گوش خراشِ وزقِ خاطره ها
از مرگ مينوازم تا كه بربندم وزْ وزِ انديشه هاي هاي گونه جيغ جيغ بوسه كنش و واكنشـِ زندگي و بودن و مرگ بوسه و نفرت و عشق...
3 PM
من به آغاز زمین نزدیکم من به سیبی خشنودم
"سهراب سپهری" |
||
آمار
وب سایت:
