آه ای زندگی منم که هنوز

 

 

با همه پوچی از تو لبریزم

 

 

نه به فکرم که رشته پاره کنم

 

 

نه بر آنم که از تو بگریزم

 

 

.

 

.

إدامه مَطلب

 

 

 

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را

 

 

به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را

 

 

نه دستی داشتم بر سر نه پایی داشتم در گل

 

 

به دست خویش کردم این چنین بی دست و پا خود را

 

 

چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم

 

 

که گر دستم دهد از خویش هم جداسازم خود را

 

 

گر این وضع است میترسم که با چندین وفاداری

 

 

شود لازم که پیشت وانمایم بی وفا خود را

 

 

چو از اظهار عشقم خویش را بیگانه می داری

 

 

نمی بایست کرد اول به این حرف آشنا خود را

 

 

ببین وحشی که در خوناب حسرت ماند پا در گل

 

 

کسی کو بگذراندی تشنه از آب بقا خود را

 

 

"وحشی"

 

 

 

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

 

 

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

 

 

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

 

 

با من راه نشین باده مستانه زدند

 

 

آسمان بار امانت نتوانست کشید

 

 

قرعه کار به نام من دیوانه زدند

 

 

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

 

 

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

 

 

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

 

 

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

 

 

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع

 

 

آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

 

 

کس چون حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب

 

 

تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند

 

 "حافظ"