ای خدا این وصل را هجران مکن

 

 

سرخوشان عشق را نالان مکن

 

 

باغ  جان را تازه و سبز دار

 

 

قصد این بستان و این مستان مکن

 

 

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن

 

 

خلق را مسکین و سرگردان مکن

 

 

بر درختی کاشیان مرغ تست

 

 

شاخ مشکن مرغ را پران مکن

 

 

شمع جمع خویش را بر هم مزن

 

 

قصد این پروانه ی حیران مکن

 

 

گرچه رندان خصم روز روشن اند

 

 

آنچه می خواهد دل ایشان مکن

 

 

کعبه ی اقبال ما این درگه است

 

 

کعبه ی امید را ویران مکن

 

 

نیست در عالم ز هجران تلخ تر

 

 

هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن

 

 

"مولانا"