اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

 

 

نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد

 

 

اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر

 

 

چگونه کشتی از این ورطه بلا ببرد

 

 

فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک

 

 

که کس نبود که دستی از این دغا ببرد

 

 

گذار بر ظلمات است خضر راهی کو

 

 

مباد کتش محرومی آب ما ببرد

 

 

دل ضعیفم از آن می‌کشد به طرف چمن

 

 

که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد

 

 

طبیب عشق منم باده ده که این معجون

 

 

فراغت آرد و اندیشه خطا ببرد

 

 

بسوخت حافظ و کس حال او به یار نگفت

 

 

مگر نسیم پیامی خدای را ببرد

 

 

"حافظ" 

 

 

کار مانیست شناسایی (( راز )) گل سرخ ,

 کار ما شاید این است

که در افسون گل سرخ شناور باشیم.

پشت دانایی اردو بزنیم.

دست در جذبه ی یک برگ بشوییم و سرخوان برویم .

صبح ها وقتی خورشید , در می آید متولد بشویم .

هیجان ها را پرواز دهیم.

روی ادراک فضا, رنگ , صدا, پنجره گل نم بزنیم.

آسمان را بنشانیم میان دو هجای (( هستی ))

ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم.

بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم.

نام را باز ستانیم از ابر ,

ازچنار , از پشه , از تابستان ,

روی پای تر باران به بلندی محبت برویم.

در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم.

کار ماشاید این است

که میان گل نیلوفر و قرن

پی آواز حقیقت بدویم.

 

"سهراب سپهری"