اگر دلت هوای باران کرد بگذار تا چتر وارونه بر تو ببارد

 

 

بگذار تا کوچ پرستو ها در زیر سقف تو به پرواز درآید

 

 

بگذار سیراب شود این برکه تاریکی

 

 

و بگذار سرشار شود ترنم بهاری

 

 

جاری شو

 

 

زندگی ببخش تا همواره آسمانت دلنشین و ابرت پر بار باشد...

 

 

طریق عشق پر آشوب و فتنه است ای دل

 

بیفتد آنکه در این راه با شتاب رود

دل من دریاییــــــــــه

 

 

چشمـــه زندونـــــــــــه برام

 

 

چکــه چکــه های آبــــــــــ

 

 

مرثیه خــــــــــونه برام

 

 

تو رگــام به جای خــــــــــون شعر سرخ رفتنــــــــــه

 

 

تـن به مونـدن نمیــدم

 

موندنـم مرگــــــــــ منــــــــــه

 

صلاح کار کجا و من خراب کجا

 

 

ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا

 

 

 

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس

 

 

کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

 

 

 

چه نسبت است برندی صلاح و تقوی را

 

 

سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا

 

 

 

ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد

 

 

چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا

 

 

 

چو کحل بینش ما خاک آستان شماست

 

 

کجا رویم بفرما ازین جناب کجا

 

 

 

مبین بسیب زنخدان که چاه در راهست

 

 

کجا همی روی ای دل بدین شتاب کجا

 

 

 

بشد که یاد خوشش باد روزگار وصال

 

 

خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا

 

 

 

قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست

 

 

قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا

 

 

 

"غزل شماره 2-حافظ"

 

 

***

 

شرح غزل در ادامه مطلب

 

إدامه مَطلب

 

چه تدبیر ای مسلمانان که من خود را نمی دانم

 

 

نه ترسا نه یهودم من، نه گبرم نه مسلمانم

 

 

نه شرقیم نه غربیم نه بریم نه بحریم

 

 

نه از کان طبیعیم، نه از افلاک گردانم

 

 

نه از خاکم، نه از آبم، نه از بادم، نه از آتش

 

 

نه از عرشم، نه از فرشم، نه از کونم، نه از کانم

 

 

نه از هندم، نه از چینم، نه از بلغار و سقسینم

 

 

نه از ملک عراقینم، نه از خاک خراسانم

 

 

نه از دنیا، نه از عقبا، نه از جنت، نه از دوزخ

 

 

نه از آدم، نه از حوا، نه از فردوس و رضوانم

 

 

مکانم لامکان باشد، نشانم بی نشان باشد نه تن باشد

 

 

نه جان باشد، که من از جان جانانم

 

"مولانا"

 

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

 

 

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

 

 

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

 

 

با من راه نشین باده مستانه زدند

 

 

آسمان بار امانت نتوانست کشید

 

 

قرعه کار به نام من دیوانه زدند

 

 

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

 

 

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

 

 

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

 

 

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

 

 

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع

 

 

آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

 

 

کس چون حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب

 

 

تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند

 

 "حافظ"

                                              

 

تو به من خندیدی و نمی دانستی

 

 

 

من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم

 

 

 

باغبان از پی من تند دوید

 

 

 

سیب را دست تو دید

 

 

 

غضب آلود به من کرد نگاه

 

 

 

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

 

 

 

و تو رفتی و هنوز،

 

 

 

سالهاست که در گوش من آرام آرام

 

 

 

خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم

 

 

 

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

 

 

 

که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

 

 

"حمید مصدق"

 

 

 

من به تو خندیدم

 

 

چون که می دانستم

 

 

تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی

 

 

پدرم از پی تو تند دوید

 

 

و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه

 

 

پدر پیر من است

 

 

من به تو خندیدم

 

 

تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

 

 

بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و

 

 

سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک

 

 

دل من گفت: برو

 

 

چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ...

 

 

و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام

 

 

حیرت و بغض تو تکرار کنان

 

 

می دهد آزارم

 

 

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

 

 

که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

 

"فروغ فرخزاد"

کار مانیست شناسایی (( راز )) گل سرخ ,

 کار ما شاید این است

که در افسون گل سرخ شناور باشیم.

پشت دانایی اردو بزنیم.

دست در جذبه ی یک برگ بشوییم و سرخوان برویم .

صبح ها وقتی خورشید , در می آید متولد بشویم .

هیجان ها را پرواز دهیم.

روی ادراک فضا, رنگ , صدا, پنجره گل نم بزنیم.

آسمان را بنشانیم میان دو هجای (( هستی ))

ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم.

بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم.

نام را باز ستانیم از ابر ,

ازچنار , از پشه , از تابستان ,

روی پای تر باران به بلندی محبت برویم.

در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم.

کار ماشاید این است

که میان گل نیلوفر و قرن

پی آواز حقیقت بدویم.

 

"سهراب سپهری"

 

 

"فریدون مشیری"

 

 

چتر ها را باید بست،

زیر باران باید رفت.

فکر را،خاطره را،زیر باران باید برد.

با همه مردم شهر،زیر باران باید رفت.

دوست را زیر باران باید دید.

عشق را،زیر باران باید جست.

زیر باران باید با زن خوابید.

زیر باران باید بازی کرد.

زیر باران باید چیز نوشت،حرف زد،نیلوفر کاشت.

 

"سهراب سپهری"

      
 

 

 

رفته بودم سر حوض

 

 

 

 

تا ببینم شاید ، عکس تنهایی خود را در آب ،

 

 

 

 

آب در حوض نبود .

 

 

 

 

ماهیان می گفتند:

 

 

 

 

"هیچ تقصیر درختان نیست."

 

 

 

 

ظهر دم کرده تابستان بود ،

 

 

 

 

پسر روشن آب ، لب پاشویه نشست

 

 

 

 

و عقاب خورشید ، آمد او را به هوا برد که برد.

 

 

 

 

به درک راه نبردیم به اکسیژن آب.

 

 

 

 

برق از پولک ما رفت که رفت.

 

 

 

 

ولی آن نور درشت ،

 

 

 

 

عکس آن میخک قرمز در آب

 

 

 

 

که اگر باد می آمد دل او ، پشت چین های تغافل می زد،

 

 

 

 

چشم ما بود.

 

 

 

 

روزنی بود به اقرار بهشت.

 

 

 

 

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی ، همت کن

 

 

 

 

و بگو ماهی ها ، حوضشان بی آب است.

 

 

 

 

باد می رفت به سر وقت چنار.

 

 

 

 

من به سر وقت خدا می رفتم.

 

 

 

 

 

 

"سهراب سپهری"

 

 

 

خب ..آره که خیابونا و بارونا و میدونا و آسمونا ارث بابامه

 

 

 

واسه همینه که از بوق سگ تا دین روز

 

 

 

این کله پوکو میگیرم بالا

 

 

 

و از بی سیگاری میزنم زیر آواز

 

 

 

و اینقدر میخونم

 

 

 

تا این گلوی وا مونده وا بمونه....

 

 

 

تا که شب بشه و بچپم تو یه چار دیواری حلبی

 

 

 

که عمو بارون رو طاقش

 

 

 

عشق سیاه خیالی منو ضرب گرفته

 

 

 

 

 

شام که نیس

 

 

 

خب زحمت خوردنشم ندارم

 

 

 

در عوض

 

 

 

چشم من و پوتینای مچاله و پیریه که

 

 

 

رفیق پرسه های بابام بودن

 

 

 

بعدشم واسه اینکه قلبم نترکه

 

 

 

چشمارو میبندم و کله رو ول میکنم رو بالشی که پر از گریه های ننمه  

 

 

 

گریه که دیگه عار نیست

 

 

 

خواب که دیگه کار نیست

 

 

 

 

 

تا مجبور بشی از کله سحر

 

 

 

یا مفت بگی و یا مفت بشنفی و

 

 

 

آخر سر اینقدر سر بسرت بذارن که

 

 

 

سر بذاری به خیابونا

 

 

 

هی هی

 

 

 

 دل بده تا پته دلمو واست رو کنم

 

 

 

میدونی؟

 

 

 

همیشه این دلم به اون دلم میگه

 

 

 

دکی

 

 

 

تو این دنیای هیشکی به هیشکی

 

 

 

این یکی دستت باید اون یکی دستتوبگیره

 

 

 

ورنه خلاصی

 

 

 

خلاص!

 

 

 

اگه این نبود ...حالیت میکردم که

 

 

 

کوهها رو چه طوری جابجا میکنن

 

 

 

استکانها رو چه جوری می سازن

 

 

 

سرد و گرم و تلخ و شیرینش نوش جان

 

 

 

من یاد گرفتم

 

 

 

چه جوری شبا

 

 

 

از رویاهام یک خدا بسازم و...

 

 

 

دعاش کنم که

 

 

 

عظمتتو جلال

 

 

 

امشب هم گذشت و کسی ما رو نکشت

 

 

 

بعدش هم چشما مو میبندم و دلو میسپرم

 

 

 

به صدای فلوت یدی کوره

 

 

 

که هفتاد سال تمومه عاشق یه دخترچارده ساله بوره

 

 

 

منم عشق سیاهمو سوت میزنم تا خوابم ببره

 

 

 

تو ته تهای خواب یه صدای آشنایی چه خوش میخونه

 

 

 

 

 

بشنو.....

 

 

 

 

 

هی لیلی سیاه

 

 

 

اینقدر برام عشوه نیا

 

 

 

تو کوچه...

 

 

 

تو گذر...

 

 

 

تو سر تا سر این شهر

 

 

 

هرجا بری همراتم

 

 

 

سگ وسوتک میدونه

 

 

 

کشته عشوه هاتم

 

 

 

"حسین پناهی"

 

دیدگان تو در قاب اندوه

 

 

سرد و خاموش

 

 

خفته بودند

 

 

زودتر از تو ناگفته ها را

 

 

با زبان نگه گفته بودم

 

 

 از من و هرچه در من نهان بود

 

 

میرمیدی

 

 

میرهیدی

 

 

یادم آمد که روزی در این راه

 

 

ناشکیبا مرا در پی خویش

 

 

میکشیدی

 

 

میکشیدی

 

 

آخرین بار

 

 

آخرین بار

 

 

آخرین لحظهء تلخ دیدار

 

 

سر به سر پوچ دیدم جهان را

 

 

باد نالید و من گو کردم

 

 

خش خش برگهای خزان را

 

 

 باز خواندی

 

 

باز راندی

 

 

باز بر تخت عاجم نشاندی

 

 

باز در کام موجم کشاندی

 

 

گرچه در پرنیان غمی شوم

 

 

 سالها در دلم زیستی تو

 

 

آه،هرگز ندانستم از عشق

 

 

چیستی تو

 

 

کیستی تو

 

 

 

 

"فروغ فرخزاد"

 

 

 

 

گفتا تو از کجائی کاشفته می‌نمائی

 

 

 

گفتم منم غریبی از شهر آشنائی

 

 

 

گفتا سر چه داری کز سر خبر نداری

 

 

 

گفتم بر آستانت دارم سر گدائی

 

 

 

گفتا کدام مرغی کز این مقام خوانی

 

 

 

گفتم که خوش نوائی از باغ بینوائی

 

 

 

گفتا ز قید هستی رو مست شو که رستی

 

 

 

گفتم بمی پرستی جستم ز خود رهائی

 

 

 

گفتا جویی نیرزی گر زهد و توبه ورزی

 

 

 

گفتم که توبه کردم از زهد و پارسائی

 

 

 

گفتا بدلربائی ما را چگونه دیدی

 

 

 

گفتم چو خرمنی گل در بزم دلربائی

 

 

 

گفتا من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم

 

 

 

گفتم به از ترنجی لیکن بدست نائی

 

 

 

گفتا چرا چو ذره با مهر عشق بازی

 

 

 

گفتم از آنکه هستم سرگشته‌ئی هوائی

 

 

 

گفتا بگو که خواجو در چشم ما چه بیند

 

 

 

گفتم حدیث مستان سری بود خدائی...

 

"خواجوی کرمانی"

 

 

 

 

در سکوتی دلتنگ

در حصاری مستور

عطر تنهایی من در همه جا پیچیدست

و هوس هوش مرا آکنده

با تمنای گناهی مبهم

مادر آگاه ز تنهایی من می پرسد :

تو چرا مثل عدم تنهایی؟

تو چرا کنج قفس هیچ نمی خوانی باز ؟

تا به آهنگ تو یکدم نفسی تازه کنم ،

شهر ما قبلگه عشق و وفا و غزل است ،

تو چرا تنهایی؟

واژه ها در به درند

ناتوانند به ادرک جنون

هیچ کس در این شهر

حس بی تاب مرا خوب نخواهد فهمید

که چرا اینگونه

داغ تنهایی یک آلاله

چشم پر عشوه گر یک نرگس

و غم شرق به غرب سوسن

بر دل گلشن من روییدست

دوست دارم که بگویم سهراب ،

زندگی رسم خوشایندی نیست

زندگی بالش یک خواب بلند ابدی است

زندگی چیدن یک سیب هوس آلود است

زندگی لذت یک فاحشه از ثانیه است

زندگی طیف سفیدی است که آن سوی نهایت پیداست

زندگی تلخترین لحظه ی یک مردودی است

آری آری سهراب ،

زندگی هر چه که هست

زندگی رسم خوشایندی نیست ...

 

رند تبریزی

 

اولین روز بارانی را به خاطر داری؟



غافلگیر شدیم

چتر نداشتیم

خندیدیم

دویدیم

و

به شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم



دومین روز بارانی چطور؟

پیش بینی اش را کرده بودی

چتر آورده بودی

و من غافلگیر شدم



سعی می کردی من خیس نشوم

و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود



و سومین روز چطور؟

گفتی سرت درد می کند و حوصله نداری سرما بخوری

چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی و شانه راست من کاملا خیس شد

و

و

و

و

چند روز پیش را چطور؟

به خاطر داری؟

که با یک چتر اضافه آمدی

و مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمان نرود دو قدم از هم دورتر راه برویم

.

.

.

فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم

تنها برو

.

.



دکتر علی شریعتی

 

 

شانزدهمين شعر از دفتر «زندگي خواب ها» :


در تاريكي بي آغاز و پايان

 

دري در روشني انتظارم روييد.

 

خودم را در پس در تنها نهادم

 

و به درون رفتم‌:

 

اتاقي بي روزن تهي نگاهم را پر كرد.

 

سايه اي در من فرود آمد

 

و همه شباهتم را در ناشناسي خود گم كرد.

 

پس من كجا بودم؟

 

شايد زندگي ام در جاي گمشده اي نوسان داشت

 

و من انعكاسي بودم

 

كه بيخودانه همه خلوت ها را بهم مي زد

 

در پايان همه روياها در سايه بهتي فرو مي رفت‌.

 

من در پس در تنها مانده بودم‌.

 

هميشه خودم را در پس يك در تنها ديده ام‌.

 

گويي وجودم در پاي اين در جا مانده بود،

 

در گنگي آن ريشه داشت‌.

 

آيا زندگي ام صدايي بي پاسخ نبود؟

 

در اتاق بي روزن انعكاسي سرگردان بود

 

و من در تاريكي خوابم برده بود.

 

در ته خوابم خودم را پيدا كردم

 

و اين هشياري خلوت خوابم را آلود.

 

آيا اين هشياري خطاي تازه من بود؟

 

در تاريكي بي آغاز و پايان

 

فكري در پس در تنها مانده بودم‌.

 

پس من كجا بودم؟

 

حس كردم جايي به بيداري مي رسم‌.

 

همه وجودم را در روشني اين بيداري تماشا كردم‌:

 

آيا من سايه گمشده خطايي نبودم؟

 

در اتاق بي روزن

 

انعكاسي نوسان داشت‌.

 

پس من كجا بودم؟

 

در تاريكي بي آغاز و پايان

 

بهتي در پس در تنها مانده بودم.‌

 

"سهراب سپهری"

 

 

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

 

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

 

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

 

سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

 

زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم

 

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

 

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم

 

غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

 

رخ بر افروز که فارغ کنی از برگ گلم

 

قد بر افراز که از سرو کنی آزادم

 

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را

 

یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم

 

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه

 

شور شیرین منما تا نکنی فرهادم

 

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس

 

تا به خاک در آصف نرسد فریادم

 

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی

 

من از آن روز که در بند توام آزادم

 

 

حافظ

(غزلیات) 

 

 

 

حافظ

 

پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من

 

سرو خرامان منی ای رونق بستان من

 

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو

 

وز چشم من بیرون مشو ای مشعله تابان من

 

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم

 

چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم

 

ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

بی پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا

 

در پیش یعقوب اندرآ ای یوسف کنعان من

از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم

 

ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو وی چشم نرگس مست تو

 

ای شاخه‌ها آبست تو وی باغ بی‌پایان من

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی

 

پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها

 

ای آن بیش از آن‌ها ای آن من ای آن من

چون منزل ما خاک نیست گر تن بریزد باک نیست

 

اندیشه‌ام افلاک نیست ای وصل تو کیوان من

بر یاد روی ماه من باشد فغان و آه من

 

بر بوی شاهنشاه من هر لحظه‌ای حیران من

 

ای جان چو ذره در هوا تا شد ز خورشیدت جدا

 

بی تو چرا باشد چرا ای اصل چارارکان من

ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من

 

ای ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من

 

مولانا

بشنو از نی چون حکایت می کند

 

از جدایی ها شکایت می کند

 

کز نیستان تا مرا ببریده اند

 

در نفیرم مرد و زن نالیده اند

 

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

 

تا بگویم شرح درد اشتیاق

 

هر كسی كو دور ماند از اصل خویش

 

باز جوید روزگار وصل خویش

 

من به هر جمعیتی نالان شدم

 

جفت بد حالان و خوشحالان شدم

 

هر كسی از ظن خود شد یار من

 

و ز درون من نجست اسرار من

 

سرّ من از ناله من دور نیست

 

لیك چشم و گوش را آن نور نیست

 

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست

 

لیك كس را دید جان دستور نیست

 

آتش است این بانگ نای و نیست باد

 

هر كه این آتش ندارد نیست باد

 

آتش عشقست کاندر نی فتاد

 

جوشش عشقست کاندر می فتاد

 

نی حریف هرکه از یاری برید

 

پرده هایش پرده های ما درید

 

همچو نی زهری و تریاقی که دید

 

همچو نی دمساز و مشتاقی که دید

 

نی حدیث راه پر خون می کند

 

قصه های عشق مجنون می کند

 

محرم این هوش جز بیهوش نیست

 

مر زبان را مشتری جز گوش نیست

 

در غم ما روزها بیگاه شد

 

روزها با سوزها همراه شد

 

روزها گر رفت گو رو باک نیست

 

تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست

 

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد

 

هرکه بی روزیست روزش دیر شد

 

در نیابد حال پخته هیچ خام

 

پس سخن کوتاه باید والسلام

 

بند بگسل باش آزاد ای پسر

 

چند باشی بند سیم و بند زر

 

گر بریزی بحر را در کوزه ای

 

چند گنجد قسمت یک روزه ای

 

کوزه چشم حریصان پر نشد

 

تا صدف قانع نشد پر د’ر نشد

 

هر که را جامه ز عشقی چاک شد

 

او ز حرص و عیب کلی پاک شد

 

شاد باش ای عشق خوش سودای ما

 

ای طبیب جمله علتهای ما

 

ای دوای نخوت و ناموس ما

 

ای تو افلاطون و جالینوس ما

 

جسم خاک از عشق بر افلاک شد

 

کوه در رقص آمد و چالاک شد

 

عشق جان طور آمد عاشقا

 

طور مست و خر موسی صاعقا

 

با لب دمساز خود گر جفتمی

 

همچو نی من گفتنیها گفتمی

 

هر که او از هم زبانی شد جدا

 

بی زبان شد گرچه دارد صد نوا

 

چونکه گل رفت و گلستان درگذشت

 

نشنوی زان پس ز بلبل سر گذشت

 

جمله معشوقست و عاشق پرده ای

 

زنده معشوقست و عاشق مرده ای

 

چون نباشد عشق را پروای او

 

او چو مرغی ماند بی پروای او

 

من چگونه هوش دارم پیش و پس

 

چون نباشد نور یارم پیش و پس

 

عشق خواهد کین سخن بیرون بود

 

آینه غماز نبود چون بود

 

آینت دانی چرا غماز نیست

 

زانکه زنگار از رخش ممتاز نیست...

 

"مولانا"

  

بیش از اینها آه آری

 بیش از اینها می توان خامش ماند

می توان ساعات طولانی

با نگاهی چون نگاه مردگان ثابت

خیره شد در دود یک سیگار

خیره شد در شکل یک فنجان

در گلی بیرنگ بر قالی

در خطی موهوم بر دیوار

می توان با پنجه های خشک

پرده را یکسو کشید و دید

در میان کوچه باران تند می بارد

کودکی با بادبادکهای رنگینش

ایستاده زیر یک طاقی

گاری فرسوده ای میدان خالی را

با شتابی پر هیاهو ترک میگوید

می توان بر جای باقی ماند 

 در کنار پرده ‚ اما کور ‚ اما کر

می توان فریاد زد 

با صدایی سخت کاذب سخت بیگانه

دوست می دارم

می توان با زیرکی تحقیر کرد

هر معمای شگفتی را

می توان به حل جدولی پرداخت

می توان تنها به کشف پاسخی بیهوده دل خوش ساخت

پاسخی بیهوده آری پنج یا شش حرف 

 می توان یک عمر زانو زد

با سری افکنده در پای ضریحی سرد

می توان در گور مجهولی خدا را دید

می توان با سکه ای نا چیز ایمان یافت

می توان در حجره های مسجدی پوسید

چون زیارتنامه خوانی پیر

می توان چون صفر در تفریق و در جمع و ضرب

حاصلی پیوسته یکسان داشت

می توان چشم ترا در پیله قهرش

دکمه بیرنگ کفش کهنه ای پنداشت

می توان چون آب در گودال خود خشکید

می توان زیبایی یک لحظه را با شرم

مثل یک عکس سیاه مضحک فوری

در ته صندوق مخفی کرد

می توان در قاب خالی مانده یک روز

نقش یک محکوم یا مغلوب یا مصلوب را آویخت

می توان با صورتک ها رخنه دیوار را پوشاند

می توان با نقشهایی پوچ تر آمیخت 

می توان همچون عروسک های کوکی بود

با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید

می توان در جعبه ای ماهوت

با تنی انباشته از کاه

سالها در لابلای تور و پولک خفت

می توان با هر فشار هرزه ی دستی

بی سبب فریاد کرد و گفت: 

آه من بسیار خوشبختم

 

" فروغ فرخزاد"