ای خدا این وصل را هجران مکن

 

 

سرخوشان عشق را نالان مکن

 

 

باغ  جان را تازه و سبز دار

 

 

قصد این بستان و این مستان مکن

 

 

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن

 

 

خلق را مسکین و سرگردان مکن

 

 

بر درختی کاشیان مرغ تست

 

 

شاخ مشکن مرغ را پران مکن

 

 

شمع جمع خویش را بر هم مزن

 

 

قصد این پروانه ی حیران مکن

 

 

گرچه رندان خصم روز روشن اند

 

 

آنچه می خواهد دل ایشان مکن

 

 

کعبه ی اقبال ما این درگه است

 

 

کعبه ی امید را ویران مکن

 

 

نیست در عالم ز هجران تلخ تر

 

 

هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن

 

 

"مولانا"

 

 

 

چه تدبیر ای مسلمانان که من خود را نمی دانم

 

 

نه ترسا نه یهودم من، نه گبرم نه مسلمانم

 

 

نه شرقیم نه غربیم نه بریم نه بحریم

 

 

نه از کان طبیعیم، نه از افلاک گردانم

 

 

نه از خاکم، نه از آبم، نه از بادم، نه از آتش

 

 

نه از عرشم، نه از فرشم، نه از کونم، نه از کانم

 

 

نه از هندم، نه از چینم، نه از بلغار و سقسینم

 

 

نه از ملک عراقینم، نه از خاک خراسانم

 

 

نه از دنیا، نه از عقبا، نه از جنت، نه از دوزخ

 

 

نه از آدم، نه از حوا، نه از فردوس و رضوانم

 

 

مکانم لامکان باشد، نشانم بی نشان باشد نه تن باشد

 

 

نه جان باشد، که من از جان جانانم

 

"مولانا"

 

 

پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من

 

سرو خرامان منی ای رونق بستان من

 

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو

 

وز چشم من بیرون مشو ای مشعله تابان من

 

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم

 

چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم

 

ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

بی پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا

 

در پیش یعقوب اندرآ ای یوسف کنعان من

از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم

 

ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو وی چشم نرگس مست تو

 

ای شاخه‌ها آبست تو وی باغ بی‌پایان من

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی

 

پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها

 

ای آن بیش از آن‌ها ای آن من ای آن من

چون منزل ما خاک نیست گر تن بریزد باک نیست

 

اندیشه‌ام افلاک نیست ای وصل تو کیوان من

بر یاد روی ماه من باشد فغان و آه من

 

بر بوی شاهنشاه من هر لحظه‌ای حیران من

 

ای جان چو ذره در هوا تا شد ز خورشیدت جدا

 

بی تو چرا باشد چرا ای اصل چارارکان من

ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من

 

ای ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من

 

مولانا

بشنو از نی چون حکایت می کند

 

از جدایی ها شکایت می کند

 

کز نیستان تا مرا ببریده اند

 

در نفیرم مرد و زن نالیده اند

 

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

 

تا بگویم شرح درد اشتیاق

 

هر كسی كو دور ماند از اصل خویش

 

باز جوید روزگار وصل خویش

 

من به هر جمعیتی نالان شدم

 

جفت بد حالان و خوشحالان شدم

 

هر كسی از ظن خود شد یار من

 

و ز درون من نجست اسرار من

 

سرّ من از ناله من دور نیست

 

لیك چشم و گوش را آن نور نیست

 

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست

 

لیك كس را دید جان دستور نیست

 

آتش است این بانگ نای و نیست باد

 

هر كه این آتش ندارد نیست باد

 

آتش عشقست کاندر نی فتاد

 

جوشش عشقست کاندر می فتاد

 

نی حریف هرکه از یاری برید

 

پرده هایش پرده های ما درید

 

همچو نی زهری و تریاقی که دید

 

همچو نی دمساز و مشتاقی که دید

 

نی حدیث راه پر خون می کند

 

قصه های عشق مجنون می کند

 

محرم این هوش جز بیهوش نیست

 

مر زبان را مشتری جز گوش نیست

 

در غم ما روزها بیگاه شد

 

روزها با سوزها همراه شد

 

روزها گر رفت گو رو باک نیست

 

تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست

 

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد

 

هرکه بی روزیست روزش دیر شد

 

در نیابد حال پخته هیچ خام

 

پس سخن کوتاه باید والسلام

 

بند بگسل باش آزاد ای پسر

 

چند باشی بند سیم و بند زر

 

گر بریزی بحر را در کوزه ای

 

چند گنجد قسمت یک روزه ای

 

کوزه چشم حریصان پر نشد

 

تا صدف قانع نشد پر د’ر نشد

 

هر که را جامه ز عشقی چاک شد

 

او ز حرص و عیب کلی پاک شد

 

شاد باش ای عشق خوش سودای ما

 

ای طبیب جمله علتهای ما

 

ای دوای نخوت و ناموس ما

 

ای تو افلاطون و جالینوس ما

 

جسم خاک از عشق بر افلاک شد

 

کوه در رقص آمد و چالاک شد

 

عشق جان طور آمد عاشقا

 

طور مست و خر موسی صاعقا

 

با لب دمساز خود گر جفتمی

 

همچو نی من گفتنیها گفتمی

 

هر که او از هم زبانی شد جدا

 

بی زبان شد گرچه دارد صد نوا

 

چونکه گل رفت و گلستان درگذشت

 

نشنوی زان پس ز بلبل سر گذشت

 

جمله معشوقست و عاشق پرده ای

 

زنده معشوقست و عاشق مرده ای

 

چون نباشد عشق را پروای او

 

او چو مرغی ماند بی پروای او

 

من چگونه هوش دارم پیش و پس

 

چون نباشد نور یارم پیش و پس

 

عشق خواهد کین سخن بیرون بود

 

آینه غماز نبود چون بود

 

آینت دانی چرا غماز نیست

 

زانکه زنگار از رخش ممتاز نیست...

 

"مولانا"