گوشوآری به دو گوشم میآویزم

از دو گیلآس سُرخ همزآد

و به انگشتانم

برگ گل کوکب میچسبانم

کوچه ای هست که در آنجا

پسرآنی که به من عاشق بودند،هَنوز

با آن موهآی درهم و گردنهآی باریک و پآهای لاغر

به تبسم های مَعصوم دخترکی میاندیشند

که یک شب او را

باد با خود بُرد